1323 || Lubię się starać, ale jak ktoś nie docenia to nie lubię.

 Środa, 15:40

Ogólnie dzień to mam dzisiaj do dupy. Wieczorem przyjeżdża mój brat, więc domyślacie się jakie cyrki odstawia matka. Oczywiście wzięła sobie wolne w pracy żeby odpowiednio się przygotować, w co mnie też próbowała wciągnąć. Mieszkanie posprzątała na błysk, była na zakupach w kilku sklepach, nawet kosmetyki mu kupiła, pościel wywietrzona i zmieniona, ugotowane chyba z 10 posiłków, zadbanie żeby miał gdzie na siłownie chodzić. No dosłownie wszystko. A mi się chce ryczeć, wiecie? Bo wiem, że nikt nigdy tak o mnie nie zadba. 

Na dodatek Szymek też dzisiaj dołożył swoją cegiełkę do mojego słabego samopoczucia. Gdy jadłam obiad u babci napisałam mu, że bardzo się cieszę na ten cały wspólny weekend. Na co dostałam odpowiedź, że jak się spotkamy to mamy jedną sprawę do obgadania. Trochę mnie to zaniepokoiło, więc napisałam mu żeby mi pokrótce powiedział o co chodzi na co on, że brat go zaprasza do siebie, będzie grill, jego rodzice też przyjadą. I wiecie co? Ja uznałam za oczywiste, że on chce mnie zaprosić dlatego szybko odpisałam, że super, pewnie, że tak. Ledwo to wysłałam, a on mi napisał "i wróciłbym do Krakowa tego samego dnia". Super. Nawet nie myślał żeby mnie zabrać tylko uznał, że poczekam na niego w jego mieszkaniu cały dzień. Wiecie jak mi się przykro zrobiło? Już nawet nie miałam ochoty kończyć posiłku. Ja serio rozumiem coś takiego na początku znajomości, ale po pięciu miesiącach związku? Od razu wyszłam wtedy od babci, bo bałam się, że się przy niej popłaczę. Natomiast poznanie rodziny Szymka nie jest rzeczą, o którą zamierzam prosić, zabiegać czy nawet mu o tym mówić. Uważam, że jest to coś tak naturalnego czy oczywistego, że sam powinien wyjść z taką inicjatywą. Jak myślicie? Ostatnio mało kto dodaje tu swój komentarz, ale jeśli czytacie tego posta i moglibyście chociażby anonimowo dać jaką radę czy opinię to będę bardzo wdzięczna. Chyba potrzebuję żeby ktoś spojrzał na tę sprawę z innej perspektywy. 

Inna rzecz też mnie trochę niepokoi jeśli chodzi o moją relację. Opowiem Wam sytuację z ubiegłej niedzieli. Przez weekend pomyślałam sobie, że chce trochę porozpieszczać Szymka, po prostu jakoś pokazać, że mi na nim zależy. Każdy czasami potrzebuje takiego wsparcia. Także zapłaciłam za całe zakupy spożywcze, pojechaliśmy tak jak chciał w góry, kupiłam mu oscypka, wzięłam na lody, potem jeszcze do restauracji na Rynku, na churrosy, zrobiłam kanapki na poniedziałek do pracy, oczywiście też ugotowałam każdy inny posiłek. Po prostu chciałam żeby poczuł się zaopiekowany. W niedziele powiedziałam mu właśnie, że jak pójdzie do piekarni po bułkę to zrobię mu kanapkę na następny dzień żeby sobie dłużej pospał. Byłam przed okresem, miałam straszną ochotę na coś czekoladowego, więc poprosiłam S. że jak już będzie w tej piekarni to żeby mi wziął moje ulubione ciastko. Przychodzi i wraca bez niego i się pytam dlaczego nie kupił. A on "no bo nie, ciastka dzisiaj nie jemy, są lody, poza tym on jest na diecie". Może przesadzam, ale poczułam się jakbym dostała conajmniej w policzek. Bo przez cały weekend stawałam na rzęsach, a jak ja poprosiłam o jedną rzecz (na dodatek przy okazji) to powiedział, że nie. 

W ten weekend nie robię nic. Serio. Nie gotuje, nie sprzątam, nie wymyślam wypadów, za nic nie płace. Dosłownie nic. Lubię się starać, ale jak ktoś nie docenia to nie lubię. Poza tym. Wczoraj wybiło nam z S. 5 miesięcy, a ja zawsze po każdym miesiącu związku robię taką podsumowującą rozmowę z S. o tym co mi się podobało, a co nie. Dzisiaj z pewnością o tym wspomnę.