916-918 || 48 godzin katorgi

 Piątek, 11:39

Miałam ciężkie dwa dni, nawet bardzo ciężkie. 

W środę wstałam po 6 i pojechałam na zajęcia, na szczęście miała tylko seminarium. W drodze powrotnej wstąpiłam jeszcze do Action i w domu udało mi się napisać jedno wypracowanie. Później miałam korepetycje w czasie, których do domu wróciła matka. Cały czas przeciągałam korki, bo myślałam, że sobie w końcu pójdzie, ale niestety tak się nie stało. Pierwszą rzeczą, którą usłyszałam po wyjściu z pokoju było "najpierw opierdol, a później życzenia" (miałam tego dnia imieniny). Finalnie skończyło się tylko na opierdolu. Ona jest chora psychicznie dziewczyny.... Nie wierzę, że ktoś o zdrowych zmysłach mógłby się tak zachowywać. Szybko wzięłam kilka rzeczy i wyszłam na kolejne zajęcia sporo przed czasem, bo nie potrafiłam tego znieść. I od kiedy wyszłam dosłownie nie mogłam się uspokoić, ciągle ryczałam. Usiadłam w parku i na prawdę myślałam, że już nie wytrzymam, że wolę to zakończyć niż tak żyć. Doprowadziła mnie do stanu, w którym nie byłam od dawna. Jak wróciłam do domu to minęło dużo czasu zanim się uspokoiłam, nawet trening robiłam rycząc, a to nie było nic przyjemnego. 

Wczoraj, czyli w czwartek, obudziłam się przed 7. Czułam się jak na kacu, ból głowy i ogólnie słabe samopoczucie. Natomiast miałam tyle rzeczy do zrobienia, że nawet nie miałam czasu o tym myśleć. Dosłownie od 8 do 21 wczoraj byłam ciągle zajęta. Trening zaczęłam robić chwilę przed 22. 

Dzisiaj pozwoliłam sobie na dłuższe spanie. Niby obudziłam się jeszcze przed 8, ale stwierdziłam "nie, idziesz spać". I tak przespałam jeszcze ze dwie godzinki i długo leżałam w łóżku. Niedawno się ogarnęła i teraz siadam do pracy, znowu mam pracowity dzień. Ogólnie nastrój mam już lepszy, ale nadal nie jest idealnie. Wczoraj kontaktowałam się z koordynatorką od Erasmusa (czekałam na audiencje ponad godzinę) i powiem Wam, że jestem zagubiona. Właściwie to bardziej mi nagmatwała w głowie niż wyjaśniła. Jutro mam luźniejszy dzień i myślę, że porządnie nad tym usiądę, tak aby w przyszłym tygodniu mieć już gotowe wszystkie papiery do podpisu. 

Ja zawsze tak sobie wyobrażam swoją rodzinę. Z drugiej strony boję się, że jestem już tak "zepsuta", że nigdy nie będę umiała stworzyć stabilnego związku, a co dopiero rodziny.