wracam na bloga

 Poniedziałek, 16:10

Specjalnie napisałam, że wracam na bloga żeby mieć jakąkolwiek motywacje ku temu. Co Wam mogę powiedzieć, mam okropny zjazd mentalny, na który nałożyło się tak naprawdę wiele czynników. Ostatni weekend i ta sprawa z Szymkiem już totalnie mnie przybiły. Chodzę jak żywy trup. Pomimo to staram się jednak myśleć optymistycznie. Takie małe końce świata zdarzają się w życiu każdej osoby przecież. 

Mama namawia mnie na pracę u jej koleżanki, jest dyrektorką w dużej korporacji. Trochę się waham. Co prawda posada super płatna, ale też bardzo odpowiedzialna i zwyczajnie ciężka. Póki co mam z nią porozmawiać nieoficjalnie. 

Na nowo wkręciłam się w korepetycje. Lubię moje dzieciaczki, lubię coś tłumaczyć i patrzyć jak zdobywają wiedzę. Daje mi to dużo satysfakcji. 

Zrobiłam już dwa kalendarze adwentowe dla przyjaciółek. Z jedną widzę się w czwartek, a z drugą w piątek na oficjalnym wręczeniu. Lubię ten moment, ale... Moje myśli już właściwie od jakiegoś roku krążą przy ograniczeniu/zerwaniu kontaktu z jedną z nich. Nie potrafię już cieszyć się jej towarzystwem, unikam spotkań, a nawet zwykłej rozmowy. Z biegiem lat zauważyłam, że jest strasznie egocentryczna. Przykładowo na wspólnym spotkaniu prosiłam ją żeby podwiozła mnie do Szymka, bo jechała dosłownie tą samą drogą, no to nieee ona nie będzie wjeżdżać w osiedle. Albo np. jej chłopak miał teraz urodziny i jego koledzy zapytali się co mu kupić. To wiedząc, że jej chłopak chce dostać skok na bungee powiedziała, chłopakom żeby kupili lot nad Tatrami. Pewnie zastanawiacie się dlaczego... bo na bungee skacze się samemu, a ona chciała prezent, na który też mogłaby się załapać. I to nie jest tak, że sobie to dopowiadam, powiedziała mi to wprost. Takie sytuacje mogłabym mogłabym mnożyć na palcach, to dwie sytuacje, które przyszły mi na myśl. Zwyczajnie nie jest to przyjaciółka, której bym sobie życzyła. W przeciwieństwie do Kasi, która jest jedną z najlepszych rzeczy jaka mi się w życiu przydarzyła. Nie żartuję. 

Z Szymkiem.... jest ciężko. Powiedział mi, że tej dziewczyny (nazwijmy ją literką P.) nie było na spotkaniu w piątek. Szczerze? Myślę, że mnie okłamuje. Wcześniej już wielokrotnie spotykali się w trójkę na pokera, poza tym spotkanie miało się odbyć u nich w domu i oboje zapraszali S. Zjecie mnie chyba za to, co napiszę, ale kij z tym. Coraz częściej zastanawiam się nad przejrzeniem jego telefonu. Sama nie wiem po co. Znacie to uczucie, że coś Was po prostu nęci? Nie daje spokoju? Ja tak mam właśnie z tym. Z drugiej strony myślę, że co to za związek, w którym mu nie ufam. Wiem, że wy myślicie, że ja jestem z S. tylko dlatego żeby uciec od matki na weekend, ale musicie mi na słowo uwierzyć, że tak nie jest. Jasne, fajnie jest spędzać czas poza domem, ale nie zmienia to faktu, że kocham S. i tak samo jego towarzystwo. Naprawdę uważam, że trafiłam na fajnego chłopaka. I wiem, że na początku związku narzekałam na wiele rzeczy, ale teraz po roku wiem, że po prostu musieliśmy się wzajemnie dotrzeć i zrozumieć. Jedyną rzeczą, która powstrzymuje mnie przed czerpaniem pełnej radości ze związku jest fakt tej jebanej imprezy, która ciągnie się za nami jak jasna cholera. 

Uciekam na korki