rozwiązałam zagadkę stulecia

 Środa, 17:19

Ostatnio zastanawiałam się intensywnie dlaczego niekiedy stawiam chłopaka wręcz w roli Boga. Podświadomie myślę, że odpowiedź na to pytanie znam już od dłuższego czasu. Ja gdy byłam dzieckiem, to nie miałam żadnego męskiego wzorca postępowania, od mojego ojca uczyłam się jedynie tego co najgorsze i jak nie traktować drugiego człowieka. Nie wiedziałam co to kochające się małżeństwo czy szczęśliwa rodzina. Pamiętam jaki szok przeżyłam kiedy jechałam samochodem z moją ówczesną przyjaciółką i jej tatą, a on normalnie z nami rozmawiał. Czaicie? Byłam pod wrażeniem tego, że ojciec gada z córką, bo ja sama nigdy tego nie doświadczyłam. Pamiętam też, że ta sama przyjaciółka powiedziała mi kiedyś, że tata kupił jej całą skrzynkę małych jabłuszek żeby mogła sobie nosić do szkoły. To wywarło we mnie takie zdziwienie, no bo jak to... ojciec dba o dziecko? Niedowierzanie. Teraz, w życiu dorosłym doznaje podobnych szoków. Przykładowo ostatnio na komunii bratowa Szymka powiedziała, że ona z mężem codziennie stara się chodzić na spacer. I pewnie zastanawiacie co w tym jest takiego wyjątkowego, co nie? Ja po prostu nie mogę uwierzyć, że małżeństwo może być szczęśliwe, że mogą chcieć spędzać razem czas. Ja pamiętam jedynie kłótnie i wyzwiska. Podobnego "mini zawału" dostałam kiedy słuchałam o tym, że brat mojego chłopaka ma wziąć swoje dziecko do lekarza. 

Wydaje mi się, że głównie dlatego uważam, że trafiłam na tak zajebistego chłopaka, bo męski wzorzec, za jaki miał uchodzić mój tata, postawił poprzeczkę wyjątkowo nisko. Dlatego gdy teraz Szymon chce spędzać ze mną czas, kupuje mi prezenty lub zwyczajnie się o mnie troszczy, to ja uważam to za coś niesamowitego. W rzeczywistości jest to normalne zachowanie mężczyzny w związku. 

Mam nadzieję, że to, co napisałam wyżej pozwoli Wam lepiej zrozumieć mój tok myślenia. Uważam że związek z Szymkiem wiele mi dał i to nie tylko jeśli chodzi o takie podstawowe rzeczy jak to, że mam chłopaka, ale przede wszystkim widzę jak może funkcjonować normalna rodzina. 

A teraz odejdźmy od tematu. 

Niedawno wróciłam do domu. Postanowiłam usiąść sobie na chwilę na balkonie z kawką i coś tutaj napisać. Czekam na chłopaka, ma niedługo przyjechać i wybieramy się na basen, już się nawet przebrałam w strój. Za chwilkę lecę jeszcze zmyć makijaż, się spakować i będę gotowa. Jeśli o pakowaniu mowa, to wczoraj wyciągnęłam walizkę i za chwilkę przerzucę tam trochę rzeczy. Jedziemy samochodem, więc nie mam limitu wagowego, nie zamierzam się więc ograniczać. Nie wiem czy w ogóle Wam o tym wspominałam, ale jedziemy do Czarnogóry razem z braćmi Szymka i ich rodzinami. Obiecałam sobie, że na tym wyjeździe będę korzystać ile się da. Ostatni raz na takich wakacjach byłam przed klasą maturalną, nie liczę tutaj wyjazdu do Hiszpanii, bo jednak pracowałam tam na pełen etat, a czasami więcej. Cieszę się na ponowne chodzenie po plaży ze słuchawkami w uszach, czytanie książek, szum wody. Pomimo że jadę tam z innymi, to mam nadzieję, że nikt nie będzie miał mi za złe, że chcę też trochę czasu spędzić sama. Potrzebuję tego. 

Wczoraj wieczorem czytałam też trochę swoich wpisów na photoblogu. To niesamowite, że gdy czytam te rzeczy to czuję jakbym cofnęła się w czasie. Dokładnie przypominam sobie uczucia, które mi wtedy towarzyszyły, emocje, strach. W jednym wpisie, sprzed 11 lat, targana samotnością napisałam: "mam nadzieję, że gdy będziesz to czytać (w domyśle: kiedy ja w przyszłości będę to czytać), to przy Twoim boku będzie chłopak, narzeczony czy nawet mąż abyś miała iść i do kogo się przytulić. Ja teraz nie mam nikogo, ale wiem, że to kwestia czasu." 

Idę się pakować, a potem basenik!