kilka dni dla mnie

 Wtorek, 12:19

Hejka! 

Ja stety-niestety siedzę w domu na zwolnieniu. Co mi jest? Wszystko i to dosłownie. Przeziębienie, alergia, okres i jeszcze potworne zmęczenie (ale bardziej takie chorobowe). A tak właśnie coś myślałam, że mnie pewnie rozłoży, bo w ostatnim czasie nie dość, że się nie oszczędzałam, to jeszcze miałam sporo stresów, a od liceum właśnie w ten sposób odreagowuje mój organizm - chorobą. Plan na te kilka najbliższych dni jest taki żeby jednak trochę o siebie zadbać, będę leżeć w łóżku, oglądać filmy i nigdzie się nie ruszam. Czuję, że potrzebuję regeneracji. Dzisiaj od rana odkurzyłam mieszkanie i umyłam podłogi (musiałam ze względu na alergie) i już od jakiegoś czasu zalegam na kanapie. Zobaczymy ile wytrzymam. Wczoraj normalnie pracowałam i to był koszmar, myślałam że nie wytrzymam. 

W sobotę jakoś tak się skończyło, że miałam, może nie poważną, ale jednak jakąś bardziej znaczącą rozmowę z chłopakiem. Powiem Wam tak, czuję trochę, że "wychowałam sobie" rozpieszczoną divę. Dosłownie. Bo jak inaczej nazwać fakt, że zajmuję się całym domem, a on ma problem żeby zrobić mi herbatę/kawę? Już któryś raz na przestrzeni naszego związku słyszę, że "ciągle go po coś gonię". Tym czymś jest właśnie ta herbata i kawa, bo innego przykładu podać nie potrafi. Nie zrozumcie mnie źle, bo zawsze gdy czegoś bardziej istotnego potrzebuję od S. to, to dostaję. Gdy jesteśmy na jakiś zakupach ubraniowych, to zawsze chce mi coś kupić, jak trzeba mnie skądś odebrać, to także to zrobi bez gadania, trzeba zawieźć coś mojej mamie, to bez problemu pojedzie, ale jeśli chodzi o takie rzeczy typowo domowe, to totalnie nie można na niego liczyć. Generalnie jeśli chodzi o obowiązki domowe, to nadal mamy spory problem żeby dogadać się na tym polu, bo dla niego nawet sprzątanie mieszkania raz w tygodniu to jest za dużo, jeśli ja nie powiem, że coś trzeba zrobić, to on nigdy, ale to serio nigdy tego nie zrobi. Ale no powiem tak, nie poddaję się. Albo staram się tak organizować czas żeby faktycznie sprzątać wspólnie, albo zostawiam coś dla niego. Ale wychodzi w ten sposób, że od piątku proszę o posprzątanie łazienki, no i nadal nie jest posprzątana. Staram się jednak zacisnąć zęby i jakkolwiek go zrozumieć, bo gdy ja mieszkałam z matką też nie lubiłam jak wszystko było podporządkowane jej i musiało być zrobione pięć minut po tym jak o to... miałam pisać, że poprosiła, ale ona nie zna takiego słowa... pięc minut po tym jak się o to zadarła. Korzystając z tego, że S. powiedział co mu się nie podoba w naszym związku, to ja też dodałam coś od siebie i znowu przypomniałam o tym, że nie czuję się dobrze w tym nieco niestabilnym związku. Chociaż domyślam się, że tą niestabilność odczuwam jedynie ja przez fakt, że S. cholernie naruszył moje zaufanie. To już jest drugi raz kiedy mu o tym powiedziałam, po poprzednim nic nie zrobił, twierdząc, że zapomniał, a teraz to nie wiem jak będzie. Pytał się mnie czy jest coś co może zrobić żeby jednak to zaufanie jakoś naprostować, ale stwierdziłam, że ja mu tam nic ułatwiać nie będę. To on zawalił i jak twierdzi żałuje i żałował od razu, wiec niech sam się postara. Ale podsumowując, każda z takich rozmów nie jest łatwa, ale wiem, że jest potrzebna i zawsze się cieszę, że jednak się wydarzyła. 

Eh boli mnie głowa i generalnie słabo się czuję. Chyba rozłożę sobie kanapę, wezmę kołderkę i zrobię ciepłą herbatę. 

W weekend zrobilam na obiad makaron w sosie truflowym ze świeżymi pomidorkami i szpinakiem.

Upiekłam także fit brownie

(banany+masło orzechowe+kakao)

W niedziele jeszcze byłam pewna, że przetrwam jakoś ten tydzień w pracy, więc zrobiłam posiłki na trzy dni. 

I. Pieczarki faszerowane kaszą, mięsem mielonym, marchwią i cebulką z sosem ziołowym. 

II. Makaron w sosie z wędzonego boczku z mini pulpecikami

III. Siekane kotleciki z papryką i pietruszką upieczone w piekarniku z kalafiorem